Over de strekking van het boek ‘Weg van Ware Liefde’.

Om over na te denken: onderscheiden waarop het aankomt. Weten wat echt belangrijk is …?!

Deze vraag doet mij denken aan het verhaal van de professor en de pot met knikkers.

Een professor pakte toen hij zijn college begon een grote, lege glazen pot en begon deze te vullen met knikkers. Toen er geen knikker meer bij kon, vroeg hij zijn studenten of de pot vol was. Ze antwoordden dat het zo was. Toen pakte hij een doos met kralen en vulde daarmee voorzichtig de open ruimtes tussen de knikkers. Opnieuw vroeg de professor of de pot vol was. Ja, iedereen zag dat nu de pot echt vol was. De professor nam een doos met schelpenzand en gooide het in de pot. Het zand vulde alle ruimte op tussen de knikkers en de kralen. “Is de pot nu echt vol?”, vroeg de professor. Iedereen zei volmondig “Ja”. De professor haalde onder zijn lessenaar een fles wijn tevoorschijn. Hij opende de fles en schonk de wijn in de pot waar het alle ruimte tussen de zandkorrels opvulde. De studenten begonnen te lachen.

De glazen pot is een metafoor voor ons leven. De knikkers staan voor alle belangrijke dingen in je leven. Familie, vrienden, kinderen, passies.... dingen die zin en invulling geven aan het leven. Zelfs als er niets anders meer was op de wereld, zou je leven toch gevuld zijn. De kralen zijn de andere dingen die van belang zijn en die je iets kunnen schelen zoals bijvoorbeeld je baan, je auto of je huis. Het zand is al het andere, oftewel zaken die er minder toe doen. Als je de pot begint te vullen met zand, is er geen plaats meer voor de knikkers of de kiezelstenen.

Weet u wat echt belangrijk is? En besteed u daar ook uw tijd en energie aan? Als u al uw energie besteedt aan kleine, onbelangrijke dingen, dan zal er nooit plaats en ruimte zijn voor de zaken die echt belangrijk zijn. Dan heeft u geen tijd over om de echte dingen te overdenken en om te zien naar elkaar. Dan vult u uw leven met ‘zand’ en blijft er onvoldoende tijd en aandacht over voor Ware Liefde.

In mijn boek Weg van Ware Liefde geef ik aan hoe u kunt groeien in deze Ware Liefde. Zodat wij steeds meer gaan beseffen wat echt belangrijk is in het leven.

Eén van de studenten stak haar hand op en vroeg naar de metafoor van de wijn. De professor glimlachte. "Ik ben blij dat je het vraagt. De wijn toont slechts aan dat hoe vol je leven ook is, er altijd wel plek is om samen met een vriend of dierbare te genieten van een goed glas wijn.”

KRO Kruispunt TV 11 december 2016.

http://www.kro-ncrv.nl/kruispunt/seizoenen/seizoen-2016-1/het-kind-van-de-rekening

Zeldzaam indringende reportage over de impact van een vechtscheiding op kinderen.

Folkert Koelewijn (25) legt uit in wat voor een onmogelijke positie hij als kind terechtkwam.

Dit zou ieder (v)echtscheidend stel moeten zien!

Adviesrapport van de Kinderombudsman 2014.

´Vechtende ouders, het kind in de knel´

Rapport over het verbeteren van de positie van kinderen in vechtscheidingen

Advies: KOM003/2014

Kinderombudsman presenteert nieuwe aanpak vechtscheiding.

Vroeger signaleren, eerder ingrijpen en de regie voeren op één plek. Dat zijn de sleutels voor een effectievere aanpak van vechtscheidingen, zo concludeert Kinderombudsman Marc Dullaert in zijn adviesrapport 'Vechtende ouders, het kind in de knel' dat maandag verschijnt. Hij pleit voor verplichte mediation, verplichte scheidingseducatie aan ouders, een regierol voor de rechter en het sneller inschakelen van een bijzondere curator die het belang van het kind behartigt.

Jaarlijks besluiten 70.000 stellen met minderjarige kinderen hun relatie te beëindigen. Ongeveer twintig procent van die scheidingen verloopt problematisch. Een kleiner percentage loopt daadwerkelijk uit op een vechtscheiding. In een vechtscheiding verliezen ouders het belang van hun ex-partner en van hun kinderen uit het oog. Geschat wordt dat er op dit moment 16.000 kinderen ernstige last hebben van de scheiding van hun ouders. Jaarlijks komen daar zo'n 3.500 nieuwe kinderen bij.

Verantwoordelijkheid ouders

Uit onderzoek is bekend dat het niet de scheiding op zich is die schadelijk is voor kinderen, maar wel een voortdurende strijd, waarbij ouders elkaar beschuldigen, beschimpen en bevechten. Hun kinderen kampen met angst, verdriet, loyaliteitsconflicten en schuldgevoel. Kinderombudsman Marc Dullaert: "Met dit rapport wil ik allereerst ouders aanspreken op hun verantwoordelijkheid om hun kinderen te beschermen. Wat veel mensen zich niet realiseren is dat het betrekken van kinderen in een vechtscheiding een vorm van kindermishandeling is."

Eerder signaleren

Voor zijn nieuwste adviesrapport putte de Kinderombudsman uit de talloze verhalen die bij hem binnen kwamen van ouders, kinderen en grootouders over vechtscheidingen. Daarnaast sprak de Kinderombudsman met tientallen deskundigen, zoals familierechters, advocaten en mediators, psychologen en jeugdzorgprofessionals. "Interessant om te merken was dat vrijwel alle neuzen dezelfde kant op bleken te staan. Iedereen was het erover eens dat een ontluikende vechtscheiding eerder gesignaleerd moet worden, dat er instrumenten moeten komen om ouders eerder te dwingen om de strijd te staken en dat de stem van kinderen sterker moet worden gehoord", aldus Marc Dullaert. Hij concludeert ook dat er financiële redenen zijn waarom de scheidingsketen nog niet optimaal functioneert.

Perverse prikkel

Dullaert: "Het huidige systeem werkt escalatie in de hand en maakt eindeloos procederen mogelijk. Er is een perverse prikkel omdat advocaten per zitting betaald worden, waardoor het loont om juridische procedures te voeren, in plaats van met elkaar om de tafel te gaan." De Kinderombudsman pleit daarom voor een fundamenteel andere aanpak (zie hieronder zijn aanbevelingen) "Een radicaal voorstel misschien," zegt Dullaert, "maar ik ben ervan overtuigd dat investeren in overleg en het maken van goede afspraken in een vroeg stadium veel leed bij kinderen én ouders kan voorkomen. Bovendien zal het hoge proceskosten voorkomen. Winst dus zowel voor kinderen als voor de maatschappij als geheel."

KINDERRECHTENMONITOR 16 dec 2014

De Kinderrechtenmonitor laat op basis van feiten en cijfers, trends en ontwikkelingen zien hoe het met de rechten van kinderen in Nederland is gesteld.

De feitelijke informatie in deze Kinderrechtenmonitor 2014 is in opdracht van de Kinderombudsman bijeengebracht door de Afdeling Jeugdrecht van de Universiteit Leiden, met dank aan het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS).

1.4 — Familierecht

1.4.1 Scheiding en omgang Kinderen die in een eenoudergezin opgroeien hebben meestal te maken gehad met een (echt)scheiding. In 2012 vonden ruim 33 duizend scheidingen plaats, waarbij in 57 procent van de gevallen minderjarige kinderen betrokken waren. 33,8 duizend kinderen waren in 2012 betrokken bij een echtscheiding (CBS, 2012a).

In 2011 koos 29 procent van de gescheiden ouderparen voor co-ouderschap. Co-ouderschap houdt in dat kinderen deels bij moeder en deels bij de vader wonen. Dit aandeel omvat ook situaties waarbij één of meer kinderen bij de moeder wonen en het andere kind/de andere kinderen bij de vader. In vergelijking met 2009 is de keuze voor co-ouderschap licht afgenomen: toen ging het om 33 procent.

In 2011 woonde 65 procent van de kinderen na een scheiding bij hun moeder en 6 procent bij hun vader (CBS, 2011). Het afgelopen jaar is er veel aandacht geweest voor kinderen die te maken krijgen met een zogeheten vechtscheiding, zowel vanuit de praktijk als vanuit de overheid. De Kinderombudsman heeft hierover een adviesrapport uitgebracht in maart 2014 (Vechtende ouders, het kind in de knel).

In het rapport doet de Kinderombudsman een aantal aanbevelingen, zoals het verplicht stellen van mediation en scheidingseducatie in een vroeg stadium, het standaard toewijzen van een bijzondere curator als escalatie dreigt, een sterkere rol voor de rechter en het sneller bieden van passende hulp.

Jaarlijks krijgen tussen de 53.000 en 55.000 kinderen te maken met ouders die uit elkaar gaan door (echt)scheiding.

Het WODC (Wetenschappelijk Onderzoeks- en Documentatiecentrum) heeft eind 2013 een evaluatie van het ouderschapsplan uitgebracht. Uit deze evaluatie blijkt dat jaarlijks tussen de 53.000 en 55.000 minderjarige kinderen te maken krijgen met ouders die uit elkaar gaan door formele (echtscheiding) of informele scheiding (beëindiging van samenwonen). In 2013 bracht de Raad voor de Kinderbescherming voor ongeveer tien procent van deze kinderen (5.601) een advies uit aan de rechter over omgang en gezag (Ter Voert & Geurts, 2013, p. 34).

Sinds 2011 is het aantal kinderen dat bij dit soort onderzoeken betrokken is gestegen van 4.800 naar 5.600. Of er werkelijk sprake is van een stijging of dat de Raad anders is gaan rekenen – aantal kinderen in plaats van het aantal onderzoeken – wordt (ook bij navraag) niet duidelijk. De regering is inmiddels met een Uitvoeringsplan verbeteren situatie kinderen in (v)echtscheiding gekomen (Kamerstukken II 2013/14, 33836/31839, nr. 3).

Een ander punt dat aandacht blijft vragen is de betrokkenheid van kinderen bij procedures die hen aangaan. Er zijn geen cijfers beschikbaar over het aantal kinderen dat daadwerkelijk gehoord wordt in dergelijke procedures. Wel is er in 2013 tijdens verschillende conferenties, seminars en bijeenkomsten aandacht geweest voor het hoe en het waarom van het horen van kinderen.

Op 17 januari 2014 heeft de Hoge Raad (HR) duidelijk gemaakt wat de rol van de rechter is in omgangszaken waar één van de ouders niet wil meewerken aan een omgangsregeling (ECLI:NL:HR:2014:91). De HR stelt dat de rechter een scala aan mogelijkheden tot zijn beschikking heeft om deze ouder tot medewerking over te halen. ‘Van de rechter kan temeer een actieve opstelling worden verlangd naarmate voor de weigering van de met het gezag belaste ouder minder – of zelfs geen – goede en voldoende aannemelijk gemaakte gronden worden aangevoerd’. Kortom, de rechter kan niet (zonder meer) tot het ontzeggen van omgang overgaan omdat één van de ouders stelselmatig weigert mee te werken. Hij zal actief moeten proberen omgang tot stand te brengen.

Daarnaast valt op dat in de (lagere) rechtspraak nog niet overal is doorgedrongen dat het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) de afgelopen jaren in een aantal zaken heeft aangeven dat het bestaan van family life niet als eis mag worden gesteld voor de ontvankelijkheid van een verzoek tot omgang door een biologische vader. De Hoge Raad heeft dit in zijn uitspraak van 2 november 2012 bevestigd (ECLI:NL:HR:2012:BX6962).

Q&A Vechtscheidingen

Wat zijn vechtscheidingen?

We spreken van een vechtscheiding als een scheiding zo conflictueus verloopt dat de ouders het belang van de andere ouder en/of van de kinderen uit het oog verliezen.

Hoeveel vechtscheidingen zijn er?

Jaarlijks besluiten 70.000 stellen met minderjarige kinderen hun relatie te beëindigen. Er zijn geen exacte cijfers over het aantal scheidingen dat problematisch verloopt. Deskundigen schatten dat aantal op 20 procent. Een kleiner percentage loopt daadwerkelijk uit op een vechtscheiding. Geschat wordt dat er op dit moment 16.000 kinderen ernstige last hebben van de scheiding van hun ouders. Jaarlijks komen daar 3.500 nieuwe kinderen bij.

Waarom zijn vechtscheidingen schadelijk voor kinderen?

Deskundigen zijn het er over het algemeen over eens dat het betrekken van kinderen

in een vechtscheiding als een vorm van kindermishandeling moet worden gezien. Geestelijk geweld en emotionele verwaarlozing kunnen immers net zo schadelijk voor kinderen zijn als lichamelijk geweld. Als ouders hun kinderen inzetten als machtsmiddel, als zij de andere ouder naar beneden halen waar het kind bij is, of als zij zelfs geweld plegen terwijl de kinderen getuige zijn, is dat schadelijk voor kinderen.

Wat heeft de Kinderombudsman precies onderzocht?

De KOM heeft een inventarisatie gemaakt van de huidige Nederlandse praktijk rond scheiden. Welke stappen zitten daarin, waar zitten de knelpunten, wanneer treedt escalatie op? Hij heeft gekeken welke instrumenten er al bestaan om vechtscheidingen te doorbreken en leed bij kinderen te voorkomen en te beperken. Ten slotte heft hij gekeken naar hoe deze problematiek in andere landen wordt aangepakt. Met al die elementen naast elkaar komt hij tot een stip op de horizon hoe het systeem in Nederland moet worden ingericht.

Waar pleit de Kinderombudsman precies voor?

De deskundigen die de KOM heeft gesproken zijn het erover eens dat vroeger signaleren, eerder ingrijpen en de regie op één plek de sleutelbegrippen zijn. Daarom pleit de Kinderombudsman voor verplichte mediation en verplichte scheidingseducatie voor alle scheidende ouders. Ook pleit hij voor een regierol voor de rechter en voor het sneller inschakelen van een bijzondere curator of kindercoach.

Ouders die willen scheiden melden zich straks verplicht bij een scheidingsmediator, of een overlegscheidingscoach. Zij krijgen daar voorlichting over wat een scheiding voor kinderen betekent. Als na één sessie blijkt dat deze ouders samen al tot afspraken zijn gekomen kunnen zij direct (via een gezamenlijke advocaat) een verzoekschrift tot scheiding indienen bij de rechter. Als er na drie sessies nog geen uitzicht is op afspraken, en ouders zich zonder ouderschapsplan bij de rechter melden, neemt de rechter de regie. Hij zet ouders onder druk om alsnog tot afspraken te komen en stelt een bijzondere curator aan.

Wat gaat de Kinderombudsman met dit voorstel doen?

De Kinderombudsman vraagt de staatssecretaris om het Centraal Planbureau opdracht te geven om dit model door te laten rekenen, en het af te zetten tegen het huidige systeem, als het ware in een maatschappelijke kosten-baten analyse. De Kinderombudsman verwacht dat het nieuwe model zowel kinderen als de maatschappij veel oplevert. De KOM voelt zich gesterkt door het feit dat deskundigen vanuit de hele keten zich achter het voorstel scharen.

Ik ben een kind. Wat kan ik doen als mijn ouders in een vechtscheiding zitten?

Als je ouders in een vechtscheiding zitten kan dat heel vervelend zijn. Je ouders mogen jou niet belasten met hun eigen problemen. Als dit toch gebeurt, praat er dan over met een volwassene die je vertrouwt. Je kunt bijvoorbeeld de Kindertelefoon (LINK: www.dekindertelefoon.nl) bellen. Bij Villa Pinedo (LINK: www.villapinedo.nl) vind je andere kinderen die weten wat jij meemaakt.

Je hebt het bovendien recht om je mening te geven over belangrijke beslissingen. De kinder- en jongeren rechtswinkel kan je daarbij helpen. (LINK http://www.kinderrechtswinkel.nl/)

Ik ben een ouder. Wat kan ik doen als ik in een vechtscheiding zit?

De Kinderombudsman vindt de eigen verantwoordelijkheid van ouders heel belangrijk. Ouders moeten zoveel mogelijk met elkaar in overleg, indien nodig met behulp van een mediator. U kunt een mediator vinden via het Juridisch Loket (LINK: http://www.juridischloket.nl/)

Als het maken of houden van afspraken niet lukt, is in het huidige systeem een juridische procedure met een advocaat de enige weg. Ook dan is het belangrijk om zoveel mogelijk uit de strijd te proberen te blijven en hulp voor het kind in te schakelen indien nodig.

Ik maak me zorgen om een kind in mijn omgeving, van wie de ouders in een vechtscheiding zitten. Wat kan ik doen?

Als u zich zorgen maakt over de veiligheid of ontwikkeling van een kind dan kunt (eventueel anoniem) contact opnemen met het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling. Zij kunnen met u meedenken over wat u kunt doen. Ook kunt u een melding doen van kindermishandeling. (LINK: http://www.amk-nederland.nl/)

Hoe kan ik zorgen dat een kind een bijzondere curator toegewezen krijgt?

Ouders en kinderen kunnen zelf een verzoek indienen bij de rechtbank om een bijzondere curator te benoemen voor het kind. Een kind kan dit doen door een brief te sturen aan de rechter. De kinder- en jongerenrechtswinkel (LINK: http://www.kinderrechtswinkel.nl/) kan je hierbij helpen. Ouders kunnen een aanvraag indienen via hun advocaat. De rechter wijst dit alleen toe als de belangen van de ouders en het kind in strijd zijn met elkaar.

Hieronder een tekst, een dialoog en informatie over PAS (Parental Alienation Syndrome/ouderverstoting) die ontleend zijn aan de website ´Ouders online´ en van toepassing is op het thema van mijn boek ´Kind waar ben je´.

De markeringen zijn door mij gemaakt. Op grond van mijn eigen ervaringen en dit soort verhalen, heb ik besloten om binnenkort een stichting op te richten die zich inzet voor de belangen van het kind in samenwerking met die van de ouder.

22 november 2012

www.ouders.nl

Als je je kinderen niet meer kunt zien

Door: Henk Boeke (is redacteur van Ouders Online).

Wat kun je doen als je kinderen je niet meer willen zien? Plus twee handleidingen: je kinderen weghouden bij je ex, en het afdwingen van een omgangsregeling.

"Mijn geschonden recht, daar gaat het me toch niet echt om. Wat me wél vreselijk dwars zit, is die haat. De haat waarmee mijn kinderen worden grootgebracht. M'n gevoel stuit steeds weer op die haat en de machteloosheid om er wat aan te doen."

Dat schreef Frans Laarmans een tijdje geleden, in een aangrijpend artikel over ouderverstoting. Hij vertelde toen wat het betekent als je kinderen je niet meer willen zien na een scheiding.

We krijgen nog altijd veel reacties op dat artikel. Soms van ouders die alleen maar hun hart willen luchten. Maar ook van ouders die Frans Laarmans – als ervaringsdeskundige – om advies vragen. Zijn antwoorden zijn vaak snoeihard. Laarmans is geen zachte heelmeester. Maar wel iemand die je écht aan het denken zet. Hieronder een voorbeeld van afgelopen week, waar we erg van onder de indruk waren.

Mijn kind wil geen vader meer

Door: Frans Laarmans

Deel 9 van onze serie over bijzondere kinderen gaat over ouderverstoting. Vader Frans Laarmans vertelt hoe dat voelt.

Afgelopen week belde ik de school van m'n zoon in de stad B.: "Waar blijft nu toch het laatste rapport?" Z'n moeder stuurde het weer niet en ik wachtte al lang. De decaan: "P. zit hier sinds het begin van het schooljaar niet meer op school. We hoorden dat hij misschien naar een internationale school ging."

Waar is m'n zoon? Laat ik u de radeloosheid en de pijn besparen.

Vrienden

Er waren vrienden die de pijn konden voelen, die een traan wegpinkten of onderdrukten. De meesten kwamen direct met goed bedoelde raad, want we zijn een gerationaliseerde samenleving waar je pijn kunt en moet verhelpen, als niets meer helpt. Desnoods met een tv-programma. (Deze site, Ouders Online is daar een mooi voorbeeld van: wat een ongehoord prachtige verzameling wijsheid bij elkaar. U hoeft maar een kik te geven en hup daar is een antwoord. Voor alles een oplossing...).

Die goed bedoelde raad van mijn omgeving is al jaren hetzelfde. De ene helft zegt sussend: "Je kind komt wel naar je toe als hij ouder is". De andere helft zegt strijdlustig: "Je moet je ex eens flink aanpakken, een tijdje niet meer haar vorstelijke beloning voor de misdaad sturen" (ik betaal al jaren ruimhartig voor mijn kinderen en hun moeder). "Of je gaat naar de rechtbank."

Ik wil het niet

Beide soorten adviezen zijn even juist als zinloos. Ik wil dat helemaal niet. En wel hierom niet: ik wil de vervreemding niet accepteren en ik wil de haat niet accepteren. En ik wil daar zeker niet ook nog zelf een schepje bovenop doen met harde maatregelen.

Ik zie Batlieden, Supermannen en Zorro's tegen gevels klimmen en vergaderingen verstoren. Ze schreeuwen om aandacht van de media. Zal dat helpen? De Dwaze Vaders zullen nu toch gehoord worden? Regelmatig mailt een kennis een artikel van weer een actie en toont plaatsvervangende blijheid voor de aandacht voor mijn lot. Maar ik weet het, eerlijk gezegd, niet zo. Ik ben niet blij met hun openbare strijd. Hoe komt dat toch?

Misschien omdat het weer, zoals met alle discussie in deze maatschappij, om belangen gaat. De vaders hebben een belang en veel meer nog: ze hebben een recht. En dat recht willen ze afdwingen. Ze 'komen op voor hun belangen'. Goed toch?

Geschonden recht

Ik weet het nog steeds niet. M'n geschonden recht zit me natuurlijk wel dwars. Zo heb ik bij tijd en wijle aanvechtingen om de president van de rechtbank in Rotterdam in een parkeergarage op koele wijze aan zijn einde te helpen, of in de sector 'familierecht' van die rechtbank met een karabijn een aantal advocaten die de haat opstoken en daar goed aan verdienen, weg te helpen. (Domme gedachten, tja soms gaat het even mis...).

En belangen? Zeker ook, er is een omgangsregeling vastgelegd. Afschuwelijk woord: 'omgangsregeling'. En bijna zo erg: 'omgangsrecht'. Of: 'echtscheidingsconvenant'. Nou, die vellen vol afspraken resulteren in de praktijk in maandelijks 2.600 euro overmaken naar een ver land en nooit iets terugkrijgen.

Ik haat die haat

Maar mijn geschonden recht, daar gaat het me toch niet echt om. Wat me wél vreselijk dwars zit, is die haat. De haat waarmee mijn kinderen worden grootgebracht. M'n gevoel stuit steeds weer op die haat en de machteloosheid om er wat aan te doen.

Zijn wij een extreem geval? Ik ben bang van niet. Overal hoor ik moeders – bij vrouwen merk ik vaak grotere teleurstelling – maar ook vaders, impliciete boodschappen van haat afvuren. Ze kijken dan schuin naar me met zo'n blik die zegt: "hoor mij nu toch subtiel zijn!"

Maar God, wat zijn ze bij mij aan het verkeerde adres. Ik haat die haat. Het eerste wat ik doe bij een moeder die de vader zonodig moet veroordelen, is tegen het kind lieve dingen zeggen over die vader. En andersom evenzeer: als vrienden of kennissen het wagen om hun ex te veroordelen bij hun kinderen, kunnen ze de wind van voren krijgen van me. Zaai geen haat bij je koters...

Beter scheiden dan ruzie maken?

En nog zoiets: toen het huwelijk dreigde te stranden, stonden vrienden klaar met de mededeling: het is beter voor de kinderen dat ze uit elkaar gaan dan dat ze ruzie maken. Die Pavlov-reactie, je hoort haar dagelijks. Redelijk, toch? Maar waar waren jullie om met ons te vechten om weer op de rails te komen, om het begin en de kern van ooit diepe liefde terug te vinden en weer te laten bloeien? Om met ons te huilen, bidden en vechten?

Het is veel makkelijker om het failliet van een relatie te accepteren dan je ertegen te verzetten. En zo gaan ook maar weinig mensen in verzet tegen de overwinning van de haat die allerwegen voortschrijdt. Het is een oorlog die zich vlak onder onze neus afspeelt. Een oorlog met grote gevolgen voor de kinderen. Voor iedereen.

Waarom impliciet die haat accepteren en voeden? Waarom zeggen mensen zo vaak: "Het is beter zo." Voor wie eigenlijk?

Het gaat niet om de vaders

Ik zal tot in m'n graf houden van de moeder van m'n kinderen, en ook van de andere vrouwen die sedertdien passeerden. Ik hou van hen, het is een niet te wissen harde schijf. De liefde voor hen is onuitwisbaar, als die is voor vrienden die vrienden zijn en niet alleen maar wijsgeren.

We zouden die haat niet moeten accepteren, niet bij kinderen, niet bij ex'en, niet om ons heen, niet in de samenleving, niet op televisie, niet op school.

We zouden zij aan zij moeten gaan staan om kinderen groot te brengen zonder haat. Dat is waar het, denk ik, om gaat. Het gaat niet om de vaders of hun rechten, maar het gaat om de kinderen. Het is niet een gevecht vanuit het belang van vaders, maar het gaat om ons allemaal en de geschonden kinderen in het bijzonder.

Omdat kinderen de liefde nodig hebben, niet de haat. Opdat ze liefde doorgeven en geen haat. En omdat het niet nodig zou moeten zijn om wijze adviezen te krijgen om met haat te leren leven.

Frans Laarmans (46) is journalist en vader van een zoon (16) en een dochter (14). Om privacy-redenen heeft hij dit artikel onder een andere naam geschreven.

Vraag aan Frans Laarmans

Ik ben een moeder van twee zoons die al drie jaar zeggen dat ze mij niet meer willen zien. Ik ben een goed mens en het klopt gewoon niet. Ik ben na jarenlange mishandeling gevlucht met mijn kinderen. Mijn ex heeft een vernuftig schaakspel gespeeld en nu wonen ze daar. Hij wil me stuk, en pakt me met het meest dierbare: hij zet de kinderen als wapen in.

Ik ben bij alle instanties geweest en telkens krijg ik te horen dat zij niets kunnen doen en dat ik moet wachten tot ze volwassen zijn. Maar ik wil niet afwachten! Ik wil mijn kinderen mooie dingen meegeven, opvoeden, liefde geven, en leren respect te hebben!

Misschien kunt u mij verder helpen? [naam en adres bekend bij de redactie]

Antwoord van Frans Laarmans

Uw wanhoopskreet begrijp ik. Het is een van de vele in de afdeling 'als het kwaad goede mensen treft'. Oorlogsgeweld tegen volkomen weerlozen, verkrachtingen, en ontneming van kinderen: ze komen veelvuldig voor. Voor mij zijn ze alle drie even erg, maar het derde geval vindt de samenleving geen punt. Dat is tragiek, en die tragiek treft u.

Het is voor mij onmogelijk om uw individuele geval te onderzoeken, laat staan er iets in te betekenen. Maar ik wil wel reageren op wat u vertelde.

U zei: "Maar ik wil niet afwachten! Ik wil [...]" en toen vertelde u wat u allemaal wilde. Kennelijk stelt u uw eigen wensen en verlangens voorop. Ikzelf kijk er anders tegenaan. Belangrijk voor mij is: hoe wordt de schade bij de kinderen zo veel mogelijk beperkt?

Het beste kunt u hulp zoeken bij familie en vrienden die kritisch zijn. Dus geen mensen die u bij voorbaat al gelijk geven. Daar heb je niet zoveel aan. Ga eerst individuele gesprekken met ze aan, en daarna – áls ze u gelijk geven – kunt u ze collectief bijeen brengen, en vragen of ze zich actief voor de kinderen willen inzetten (vooropgesteld dat het in hun belang is dat ze u vaker zien, zonder schade).

Vervolgens kunnen zij zich tot uw kinderen richten.

Daarbij is het ook nodig dat u nadenkt hoe u met uw ex de spanningen kunt verminderen, want daar lijden de kinderen onder. Als het een rotzak is, dan valt dat niet mee natuurlijk. Maar bedenk dan dat u hem als partner had, dus dat er toch wel iets goeds in hem zal zitten.

Ikzelf heb – na alle rechtszaken – nooit meer actie ondernomen om te proberen mijn kinderen alsnog te zien (teneinde de rust voor mijn kinderen te bewaren) maar ik denk niet dat dit een juiste houding is.

Nogmaals: denk aan de kinderen, die zijn belangrijker dan uzelf. U en uw ex hebben jullie relatie op de klippen laten lopen, en zij zijn het slachtoffer. Zo hard is het wel.

Frans Laarmans

Achtergrondinformatie over ouderverstoting (PAS - Parental Alienation Syndrome).

Meer dan de helft van de kinderen ziet binnen een jaar na de echtscheiding hun vader niet meer. In sommige gevallen gaat de verwijdering zó ver dat de kinderen hun niet-verzorgende ouder (meestal de vader) niet meer willen zien, wanneer de verzorgende ouder (meestal de moeder) laat merken dat die moeite heeft met de echtscheiding.

Kinderen ontsnappen dan uit een traumatisch loyaliteitsconflict door te kiezen voor het welzijn van de zorgende ouder en de andere ouder te verstoten. Dit wordt het 'ouderverstotingssyndroom' genoemd, kortweg PAS.